Toruńskie kompromisy [FELIETON]

Fakt, iż Toruń jest miastem dialogu, znany jest od wieków. To w naszym mieście przed prawie 400 laty odbyło się Colloquium charitativum – zjazd katolików, luteran i kalwinistów, mający służyć uzyskaniu jedności wiary i pokoju religijnego. Tradycje parlamentaryzmu są kultywowane przez Radę Miasta, a ich najnowszy dowód miał miejsce wczoraj.

W czwartek bowiem Rada Miasta Torunia przyjęła stanowisko w sprawie obrony dobrego imienia św. Jana Pawła II. Jak duży spór wybuchł w ostatnich dniach wokół osoby Honorowego Obywatela Miasta Torunia – nie trzeba nikomu tłumaczyć.

Warto jednak zauważyć, że do magistratu wpłynęły 2 stanowiska w tej sprawie – Klubu Radnych PiS, a także grupy radnych. W efekcie wspólnej pracy i dążenia do kompromisu udało się wypracować treść, pod którą podpisała się większość toruńskich rajców – reprezentująca wszystkie Kluby obecne w Radzie Miasta. Efektem dążenia do konsensusu była również forma akceptacji przedstawionego stanowiska – przyjęcie go przez aklamację przy obecności na sali prawie wszystkich radnych.

Sytuacja ta pokazuje, iż mimo że różnimy się od siebie poglądami, to w sprawach najważniejszych – potrafimy znaleźć wspólny język. Powyższy przykład dotyczy kwestii światopoglądowych; częściej jednomyślność zdarza się odnaleźć radnym w kwestiach stricte samorządowych – rozmawiając o finansowaniu czy założeniach technicznych najbliższych inwestycji.

Obserwując życie, staram się często „podglądać” inne gminy czy powiaty. Konkluzja z tych obserwacji jest gorzka i słodka zarazem. Gorzka – bo normą w polskich samorządach jest przenoszenie sporów politycznych i światopoglądowych wprost „z Warszawy”. A słodka – bo toruńskie standardy prowadzenia dyskusji mogłyby służyć jako wzór dla innych.