Wielka rekonstrukcja [FELIETON]

4 czerwca rozpoczęła się wielka rekonstrukcja. Jej znaczenie i rozmiar przekroczył najśmielsze oczekiwania. Miotła zmian wymiotła polityków i działaczy. Wdarła się szeroką falą i wywróciła życie do góry nogami, rewolucjonizując Europę. Tak, mówię o wyborach w 1989 r. Początku zmian nie tylko w Polsce, ale w niemalże całym bloku wschodnim. Wydarzeniu bez precedensu we współczesnym świecie.

Nie pamiętam atmosfery tamtego czasu, ale pamiętam konsekwencje zmiany roku 1989. Nagle przestaliśmy na apelach szkolnych śpiewać „Międzynarodówkę”, a rosyjski wypadł z planu nauczania i zastąpiono go angielskim. Nauka historii nabrała nowego sznytu, a ulice zaczynały robić się kolorowe.

Ta część historii Polski i Europy powinna napawać nas dumą. Globalny wynik rekonstrukcji jest na plus. I to olbrzymi. My mieliśmy 4 czerwca wybory, Chińczycy masakrę na Tienanmen.

Nie rozumiem obecnej potrzeby fałszowania historii. Tym bardziej że bohaterowie zmian systemowych roku 1989 dziś wbrew faktom, zdjęciom i wspomnieniom ośmieszają siebie i swoich przyjaciół, twierdząc, że nawet jeśli pomagali przy porozumieniach Okrągłego Stołu, to z obrzydzeniem, bez zaangażowania, a już na pewno knując kolejną rewolucję. I to bez alkoholu!

Pisząc ten tekst, słuchałem wydania wieczornych wiadomości w publicznym radio, które nawet nie raczyło wspomnieć o rocznicy czy o jej obchodach. W końcu 30 lat temu nic wielkiego się nie wydarzyło. Nic wartego wspomnienia. Dziś mamy zwykły wtorek 4 czerwca 2019 r. Dzień rekonstrukcji rządu. Dzień, gdy drobne zmiany kadrowe są ważniejsze od 30. rocznicy.

Przez skórę czułem, jak nad moim radioodbiornikiem ponownie unosił się lepki duch Radiokomitetu o twarzy Szczepańskiego, Żyty i Urbana.